Urazy łąkotek to często spotykana kontuzja stawu kolanowego. Jednocześnie jedna z najczęstszych, w przypadku której pacjenci mają szereg wątpliwości dotyczących sposobu leczenia, a diagności nie lada problem z odpowiednim przypisaniem zgłaszanych objawów do zmian w obszarze łąkotek. Często zdarza się bowiem, że uraz łąkotki, widoczny w badaniu obrazowym, nie jest bezpośrednią przyczyną objawów pacjenta, a leczenie należy ukierunkować na okoliczne struktury. Największy jednak dylemat pacjentów dotyczący łąkotek to – operować czy nie? W tym wypadku są różne stanowiska, a decyzja uwarunkowana jest między innymi stanem chorego, jego trybem życia i planowaną aktywnością fizyczną. Co zalecamy? Czytajcie.
Łąkotki – co to jest?
Łąkotki to elastyczne struktury zbudowane z tkanki chrzęstnej włóknistej zlokalizowane pomiędzy kością udową a piszczelową po obu stronach stawu kolanowego, stanowiąc wspomagające elementy jego budowy. Rolą łąkotki bocznej oraz przyśrodkowej jest pogłębienie powierzchni stawowych i lepsze dopasowanie ich do siebie oraz zaangażowanie w ruchy obrotowego stawu kolanowego w pozycji zgięcia.
Rodzaje uszkodzenia łąkotek
Towarzyszą bardziej złożonym, rozległym urazom lub ulegają miejscowemu uszkodzeniu w wyniku przeciążeń i mniejszych urazów obejmujących swoim zakresem tylko obszar łąkotki. W wyniku działania sił destrukcyjnych dochodzi do pęknięcia łąkotek (najczęściej w obszarze ich rogów). Zakres przebiegu szczeliny pęknięcia oraz jego lokalizacja warunkują objawy oraz sposób leczenia urazu.
Przede wszystkim spójność objawów z badaniem obrazowym
W tym miejscu chyba warto przytoczyć po raz kolejny podstawę prowadzenia leczenia - „leczymy pacjenta, a nie wynik badania”. Wielokrotnie do gabinetu zgłaszają się pacjenci, którym lekarz z placówki zewnętrznej zalecił pilną operację kolana na podstawie wyniku badania rezonansem magnetycznym MRI (diagnoza – pęknięcie łąkotki). Okazuje się, że testy diagnostyczne oceniające łąkotki nie zostały wykonane, pacjent nie zgłasza charakterystycznych objawów, a jedynym elementem wskazującym na konieczność zabiegu jest wynik badania obrazowego. Oczywiście diagnostyka obrazowa jest bardzo ważna w procesie diagnostyki, ale jest ona jedynie elementem, który powinien wraz z dokładnym wywiadem oraz badaniem fizykalnym stanowić podstawę stawianej diagnozy i dalszego leczenia. Pominięcie jednej ze składowych procesu może skutkować wprowadzeniem błędnych procedur terapeutycznych, w tym niepotrzebnych zabiegów chirurgicznych.
W pierwszej kolejności leczenie zachowawcze
Zabieg operacyjny jest sam w sobie obciążeniem dla organizmu oraz nie pozostaje bez wpływu na tkanki okolicy zabiegowej. Przeprowadzenie interwencji chirurgicznej bez wyraźnych wskazań może więc przynieść więcej szkody niż pożytku. W pierwszej kolejności zaleca się wprowadzenie profesjonalnej fizjoterapii. Bardzo często okazuje się, że praca z powięzią oraz strukturami otaczającymi stan kolanowy eliminuje całkowicie objawy, a ich bezpośrednią przyczyną nie były zmiany w obszarze łąkotki. W przypadku braku efektów leczenia fizjoterapeutycznego zaleca się wykonanie iniekcji stawowej osoczem bogatopłytkowym. Dopiero brak wyraźnej poprawy jest wskazaniem do operacyjnego zaopatrzenia łąkotek. Nie bez znaczenia jest prowadzona aktywność fizyczna. U osób o wysokim poziomie codziennej aktywności fizycznej częściej zaleca się przeprowadzenie zabiegu operacyjnego ze względu na zwiększone ryzyko przeciążeń miejsca uszkodzenia. Z kolei u osób mniej aktywnych fizycznie nie ma potrzeby wprowadzania implantu w miejsce usuniętej chorej łąkotki. Każdy przypadek rozpatrywany jest więc indywidualnie ale z pewnością zabieg operacyjny powinien zostać przeprowadzony w trybie planowym i być poprzedzony leczeniem zachowawczym.
głosów: 0